پرونده فعالیتهای موشکی جمهوری اسلامی

امروزه موشک بعنوان تواني بازدارنده يکي از مؤلفه هاي قدرت در عرصه جهاني محسوب می شود. موشک ها با توجه به برد، قدرت تخریب، نوع کلاهک و سیستم هدایتی به گونه های مختلفی طبقه بندی می شوند که از نمونه های پرکاربرد آنها می توان به موشک های کروز و بالستیک اشاره کرد. در حال حاضر موشک بعنوان سلاحی تاکتیکی و استراتژیک بوسیله قدرت هاي بزرگ منطقه ای و جهانی در تعاملات بين المللي مورد استفاده یا سوء استفاده قرار می گیرد.

از جنگ دوم جهانی که آلمان نازی اولین موشک عملیاتی جهان یعنی V-2 را به لندن شلیک کرد، رقابت تسلیحاتی وارد عصر جدیدی شد و بازیگری نوظهور اما قدرتمند پا به عرصه نهاد. گرچه V-2 های سنگین آلمانی از دقت کمی برخوردار بودند و تعداد قابل توجهی نیز توسط پدافند و نیروی هوایی بریتانیا ساقط گشت، اما قدرت های بزرگ به اهمیت این کالای استراتژیک پی برده و پس از اتمام جنگ به سرعت تحقیق و سرمایه گذاری در این زمینه را آغاز نمودند. یکی از کشورهای پیشرو در زمینه فناوری موشکی اتحاد جماهیر شوروی بود. این کشور در دوران جنگ سرد سرمایه گذاری فراوانی در این زمینه نمود و به پیشرفت های چشمگیری دست یافت.

شوروی سابق بعنوان اولین کشور فضایی جهان با تسلیح بلوک شرق و بویژه کشورهای اروپای شرقی به موشک های بالستیک از جمله سری اسکاد و راکت های فراگ در این زمینه دست بالا را نسبت به رقیب خود ایالات متحده و متحدان غربی آن داشت. حکومت ایران در دهه هفتاد میلادی و بر اساس پیمان سنتو تعدادی موشک زمین به زمین از شوروی دریافت کرد. اما با وقوع انقلاب اسلامی در سال 1979 میلادی و خروج مستشاران نظامی از ایران عملا موشک های دریافتی بی استفاده و دست نخورده باقی ماندند. با آغاز تهاجم عراق به جمهوری اسلامی در سال 1980 و به مدد پشتیبانی قوی شوروی از عراق و تجهیز این کشور به نمونه های پیشرفته اسکاد و فراگ-7 حملات موشکی به شهرهای ایران در سطح وسیعی انجام گرفت.

 

این دوران که به جنگ شهرها شهرت گرفت خسارات قابل توجهی به ایران وارد گردید. جمهوری اسلامی که تحت فشار افکار عمومی داخل برای پاسخگویی به حملات موشکی عراق به شهرها قرار داشت و با توجه به محدودیت های شدیدی که در تهیه سلاح در برابر آن وجود داشت، سعی کرد موشک های به جا مانده از دوران شاه را برای پرتاب آماده نماید. این اقدام ایران در وهله اول غیر ممکن می نمود و چندین تلاش نیز به شکست انجامید، اما در ادامه با اصابت موشک های پرتابی ایران به بانک مرکزی عراق در بغداد جهان به یکباره در بهتی عجیب فرو رفت. بعدها مشخص شد که مهندسان ایرانی با تکیه بر توانایی خود موفق به این مهم شده اند. در سال های پایانی جنگ جمهوری اسلامی با خرید نمونه های موشک اسکاد B از لیبی، سوریه و کره شمالی به توانایی موشکی محدودی دست یافت. پس از پایان جنگ ایران برای دستیابی به بازدارندگی و با در نظر گرفتن عامل مهم زمان و به منظور تضمین امنیت خود در برابر هر گونه تهدیدات منطقه ای و فرا منطقه ای در پرتو اوضاع جدید جهانی، به تکنولوژی موشک های بالستیک و توسعه آنها روی آورد.

 

جمهوری اسلامی تحت تحریم یکجانبه ای قرار دارد که از طرف غرب و خصوصا ایالات متحده بر آن تحمیل شده است. از این رو این کشور برای دستیابی به جنگنده های مدرن و بمب افکن های دور برد و بلند پرواز و تجهیزات آنها با محدودیت های شدیدی روبروست. از طرفی هزینه بازسازی و نوسازی نیروی هوایی ایران که در جنگ هشت ساله به شدت آسیب دیده و نزدیک 60 درصد از پرنده های خود را از دست داده، با توجه به تحریم هایی که جمهوری اسامی با آن روبروست، سخت و غیر ممکن می نماید. در مقام مقایسه هزینه موشکی مانند شهاب-3 با کلاهک 700 تا 1000 کیلوگرمی حدود هشت میلیون دلار تخمین زده می شود و در مقابل جنگنده ای مانند سوخو-30 با توانایی حمل 4000 کیلوگرم بمب و مهمات، بین 45 تا 60 میلیون دلار قیمت دارد که این غیر از هزینه نگهداری و قطعات یدکی و سرویس این جنگنده است.

از سویی هر چند که حملات هوايي دقيق تر و مطمئن تر هستند و مشکل خطير طراحي کلاهک را ندارند، اما مشکلات نفوذ زيادي دارند. در مقابل موشک ها و بویژه موشک های بالستیک با سرعت بسیار زیاد خود بویژه در فاز نهایی عملا پدافند مؤثری در برابر آنها در حال حاضر وجود ندارد و این ضریب اطمینان آنها را بسیار افزایش می دهد. از دلایل انتخاب موشک های بالستیک توسط جمهوری اسلامی می توان به برد بالا و قابلیت استفاده در برابر تهدیدات فرا منطقه ای، دارا بودن عمق استراتژیک و ناتوانی دشمنان در رهگیری موشک های ایرانی در مرحله نخست پرتاب، توانایی حمل مقدار زیاد مهمات، توانایی تولید انبوه، دسترسی به کمکهای خارجی و عدم انحصار تکنولوژی این گونه موشک ها توسط غرب اشاره کرد.

فدراسیون روسیه،جمهوری خلق چین و کره شمالی بعنوان اصلی ترین شرکای ایران در زمینه موشکی محسوب می شوند. ایرانی ها در اواخر دهه 80 میلادی موفق به مهندسی معکوس موشک روسی اسکاد بی(Scud-B) شدند که البته آزمایش های اولیه آن به شکست انجامید. در اوایل دهه 90 میلادی ایران موفق به آزمایش نمونه های بومی اسکاد بی و اسکاد سی که با نام شهاب-1 و شهاب-2 و با برد اولیه به ترتیب 350 و 550 کیلومتر در ایران شناخته می شوند، شد. دهه 90 با پیشرفت چشمگیر ایران در زمینه موشکی همراه بود. استعداد ایرانیها نه فقط در مهندسین آن بلکه در نیروهای اطلاعاتی و امنیتی آن باعث شده بود که برنامه موشکی جمهوری اسلامی با پشت سر گذاشتن موانع متعدد فنی، تکنولوژیکی، سیاسی و امنیتی به پیشرفت قابل توجهی دست یابد. ایران با توجه ب�ر س�ب ماندگی که در این زمینه احساس می کرد و با توجه به تهدیدات فزاینده ایالات متحده و اسرائیل، بیش از پیش به فناوری موشک های بالستیک میان برد احساس نیاز می کرد. به همین دلیل رهبران جمهوری اسلامی به شدت از برنامه موشکی حمایت می کردند.

این پشتیبانی ها به همراه نبوغ مهندسان ایرانی، جمهوری اسلامی را در مدت زمان کمی به قدرتی با توان موشکی قابل توجهی تبدیل کرد و باعث تعجب حتی چین، روسیه و نیز پاکستان شد. ایرانیان در ادامه به مونتاژ اسکادها رضایت ندادند و به رغم اصرار شرکای خود بر ادامه همین روال تصمیم به طراحی بومی موشک و ارتقای توان خود برآمدند. برنامه شهاب-3 برآمده از همین تفکر است.

جمهوری اسلامی در سال 1998 اولین آزمایش را بر روی نسخه های اولیه این برنامه موسوم به شهاب-3 آ(Shahab-3A) انجام داد. بعد از این زمان، آزمایش و توسعه بر روی پروژه شهاب-3 از سوی مهندسان و کارشناسان ایرانی دنبال شد تا اینکه در جولای سال 2000 با نصب موتور جدید بر روی شهاب-3 و آزمایش موفقیت آمیز آن، جمهوری اسلامی به توانایی موشک های بالستیک میان برد(MRBM) دست یافت. نمونه اولیه شهاب-3 بردی برابر با 1300 کیلومتر دارد. در سال 2003 ایران اعلام کرد که با تغییرات صورت گرفته بر روی شهاب-3 از جمله کاهش کلاهک، افزایش دقت، تغییرات بر روی سازه و پاره ای از بهینه سازی ها توانسته برد آن را به 1800 کیلومتر برساند. در سال 2004 ایران نمونه ای از شهاب-3 را آزمایش کرد که بنا به اظهارات مقامات ایران بردی برابر 2000 کیلومتر داشت. در ماه مه 2005 ایران آزمايش موفقيت آميز موتور سوخت جامد براي موشك شهاب-3 را اعلام کرد. لازم به ذکر است که استفاده از سوخت جامد برای کشوری با وسعت ایران و نیازی که به جابجایی سریع لانچرها در مواقع ضروری وجود دارد، غیر قابل اجتناب است؛ سوخت جامد بادوامتر است و برد موشك را افزايش مي دهد و از دقت بیشتری نیز برخوردار است، در ضمن عمر موشكي كه از سوخت مايع استفاده مي كند محدود است و مدت زمان کمی مي تواند در سرویس باقی بماند.

توسعه فناوری های موتور موشک هایی که با سوخت جامد کار می کنند در ایران به سرعت انجام گرفت. جمهوری اسلامی که در این زمینه از کمکهای پاکستان و کره شمالی برخوردار بود توانست راه را برای توسعه برنامه فضایی خود هموار کند. به اعتقاد اکثر کارشناسان چنین شتابی در توسعه فناوری های سوخت جامد توانست به ایران کمک کند تا از طریق تولید موشک هایی با قابلیت حمل ماهواره، به فضا دست یابد.

 

در نوامبر ۲۰۰۷ ایران ‏آزمايش موفقيت آميز يک موشک بالستيکی با برد ۲۰۰۰ کيلومتر به نام "عاشورا" را اعلام کرد. این موشک دو مرحله ای در گروه صنعتي شهيد باقري وابسته به گروه صنعتی صنام طراحي و ساخته شده است. ‏در سپتامبر همان سال و در رژه سالانه هفته دفاع مقدس، نمونه ای از موشک میان برد به نام "قدر-۱" با برد اولیه ۱۸۰۰ کيلومتر به نمايش درآمد. این موشک دو مرحله ای مجهز به یک کلاهک است و امکان افزایش برد آن در صورت لزوم وجود دارد. از قابلیت های این موشک می توان به سرعت بسیار بالا، مانور پذیری بهتر نسبت به نمونه های پیشین موشک شهاب-3 و کاهش میزان خطای آن اشاره کرد. موشک عمود پرواز قدر-1 محصول صنایع شهید همت وابسته به گروه صنعتی صنام می باشد.

در ژانویه 2007 جمهوری اسلامی موفق شد یکی از موشک های خود را برای حمل ماهواره آماده نماید. در این زمان بسیاری از رسانه های غربی ادعا کردند که این همان مدل شهاب-3 است که ایران ادعا می کند برای حمل ماهواره طراحی کرده است. اما این جنجال و هیاهوی رسانه اۍ8�ود که می بایست در حین اوج گیر�گرانی های غرب افزود. برای کارشناسان مسایل موشکی روشن است که موشکی با مشخصات شهاب-3 قادر به قرار دادن ماهواره در مدار نیست و موشک ادعایی جمهوری اسلامی گونه جدیدی از موشک های ایرانی است؛ این موشک که گمان می رود یک موشک دو مرحله ای است احتمالا از شهاب-3 دی(Shahab-3D) با موتور سوخت جامد بعنوان شتاب دهنده استفاده می کند. در نوامبر سال 2008 ایران موشك بالستيك ميان برد جديدي به نام سجیل با برد 2000 کیلومتر را آزمایش کرد.

برخلاف ديگر موشك‌هاي ايراني، موشك سجيل به فناوري موشكي هيچكدام از موشك‌هاي روسيه، چين يا کره شمالی شباهتي ندارد و قابلیت پرتاب در زوایای مختلف را دارد، در حالیکه شهاب-3 فقط بصورت عمودی قابل پرتاب است. این موشک دو مرحله‌ای که دارای دو موتوری با سوخت جامد مرکب است نشان دهنده توانایی و آمادگی ایران برای طراحی موشک های بالستیک قاره پیماست. در حال حاضر پنج کشور روسیه، ایالات متحده، چین، فرانسه و انگلستان دارای موشک های بالستیک قاره پیما(ICBM) هستند که تا چندی دیگر، هند و کره شمالی نیز بدین کشورها خواهند پیوست. طبق گزارش های تأیید شده جمهوری اسلامی مجهز به موشکی موسوم به فجر-3 است که از کلاهکی تقسیم شونده بهره می برد. این موشک از قابلیت رادارگریزی برخوردار و توانایی عبور از سیستم های ضد موشک را داراست. ایران در بین سال های 2004 تا 2006 چندین آزمایش را بر روی این موشک انجام داده است.

ایران در سال 2005 راکتی را آزمایش کرد که به شکست انجامید. این راکت دارای محموله ای بود که می بایست در حین اوج گیری، اندازه گیری هایی انجام دهد و سپس در بازگشت به زمین بازیابی شده و اطلاعات و نتایج اندازه گیری های آن استخراج شود. آزمایش این راکت در مرحله اول با موفقیت انجام گرفت و ایستگاه زمینی داده های سامانه تله متری و تصویر پرواز محموله را دریافت کرد. اما پس از مدتی ارتباط محموله با ایستگاه قطع و سپس سقوط کرد. انتظار می رود که اتصال محموله و راکت یکپارچگی خود را از دست داده که موجب سقوط شده است.

در اکتبر 2005 اولین ماهواره ایرانی با نام سینا-1 به منظور عکسبرداری و تصویر بردای از سطح زمین توسط موشک روسي Kocmoc در مدار قرار گرفت.

 

ماهواره 8 میلیون دلاری سینا-1 که از تکنولوژی روسی بهره مند بود، از ایستگاه پلستسک واقع در 800 کیلومتری شمال مسکو به فضا پرتاب شد.‏ ماهواره پارس ماهواره ایرانی دیگری است که بعنوان نسخه دوم ماهواره سینا عنوان شده و از نوع سنجش از راه دور است که با همکاری سازمان فضایی ایران و شرکت صنایع الکترونیک ایران (صا ایران) اجرا شده است.

 

در مورد جزئیات این ماهواره اطلاعاتی منتشر نشده است ولی گمان می رود که کاربردی دوگانه داشته باشد. مصباح نام ماهواره ایرانی دیگری است که محصول مشترک ایران و یک شرکت ایتالیایی است و قرار بود در سال 2005 پرتاب شود که به دلایل ناشناخته هنوز پرتاب آن در هاله ای از ابهام است. شایان ذکر است که در سپتامبر سال 2007 ایران تکمیل ساخت این ماهواره را اعلام نمود و ادعا کرد که برای پرتاب توسط روسیه در نوبت است. هم چنین از سرنوشت قرارداد 132 میلیون دلاری ساخت و پرتاب ماهواره مخابراتی زهره که در سال 2005 با شرکت روسی آویا اکسپورت منعقد شده است و قرار بود در سال 2007 پرتاب شود اطلاعاتی منتشر نشده است. بر پایه برخی گزارشات پروژه ماهواره های زهره و مصباح به سازمان فضایی ایران منتقل شده است. به نظر می رسد که همکاری فضایی جمهوری اسلامی با روسیه چندان خوشایند مسئولان جمهوری اسلامی نبوده است. البته نۧهواره اعلام کرد. راکت کاوشگر-1 به منظور شناؽ9� هزینه بالای ارسال ماهواره توسط موشک غیر بومی و عدم توجیه اقتصادی، محرومیت جمهوری اسلامی در استفاده از امکانات و خدمات بین المللی فضایی، ایجاد وابستگی و عدم رعایت مسایل امنیتی و اطلاعاتی در پروژه های حساس هوافضا را می توان علت نگرانی رهبران ایران عنوان کرد. در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران برای حفظ سومین نقطه مداری خود، برنامه ريزي اجراي پروژه ماهواره های زهره 2 و سپهر به همرا ه موشک ماهواره بر کوثر را در دست اقدام دارد.

در نوامبر سال 2008 ایران راکت موسوم به "کاوش-2" را آزمایش کرد که محموله آن با موفقیت از جو خارج و وارد فضا شد. محموله راکت مزبور بلافاصله پس از پرتاب شروع به ارسال داده و تصاویر پرداخت. خاطر نشان می شود که ارتباط بین محموله و ایستگاه زمینی از طریق سامانه تله متری امکان پذیر است که جمهوری اسلامی به فناوری آن دست یافته است. دستیابی به سامانه تله متری در این طرح، تأمین کننده نیازهای آتی در ساخت سامانه هایی است که قادرند در فعالیت های فضایی، داده های علمی را به زمین ارسال و فرمان های مورد نیاز را از زمین دریافت کنند. در ادامه آزمایش، محموله پس از رسیدن به نقطه اوج با کاهش سرعت و استفاده از چترهای بازیابی به سلامت به زمین بازگشت.

جمهوری اسلامی در فوریه سال 2008 با رونمايي از ماهواره اميد، و افتتاح مرکز فضایی و ايستگاه زميني کنترل- رديابي ماهواره و در ادامه، آزمایش راکت کاوشگر-1 عملا دستیابی خود را به دانش ساخت و پرتاب ماهواره اعلام کرد. راکت کاوشگر-1 به منظور شناسایی محیط پروازی برای حمل نخستین ماهواره ایرانی از بیابان های سمنان به فضا پرتاب شد. گفتنی است که پایگاه و آزمایشگاه فضایی جمهوری اسلامی ایران در فاصله 60 کیلومتری از جنوب شرقی شهر سمنان واقع شده و مرکز فضایی ملی جمهوری اسلامی محسوب می شود. پرتاب کاوشگر-1 شامل دو بخش بود كه پس از گذشت حدود 100 ثانيه قسمت اول از قسمت دوم جدا شد و توسط چتري به زمين بازگشت و قسمت دوم تا ارتفاع 200 كيلومتري به مسير خود ادامه داد. این راکت شامل يک محموله زير مداري بود که هنگام اوج گیری و قرار گرفتن در زير مدار از راکت اصلي جدا و بوسيله چتر نجات فرود آمد. در این مدت اطلاعات لازم اتمسفر و آب و هواي جوي جمع آوری شد. تست سيستم پرتاب، انجام پرتاب موفق، رسيدن به ارتفاع موردنظر و سپس رها کردن محموله و ارتباط با گيرنده زميني اهداف اعلام شده این آزمایش بودند که توسط مسئولان جمهوری اسلامی اعلام شده بود.

در بهار سال 2008 جمهوری اسلامی طراحى و ساخت ماهواره بر «سفير اميد- 1» به اتمام رساند و به منظور آزمایش و اطمینان از عملكرد این ماهواره بر، عمليات تست و پرتاب آن در همان زمان انجام داد.

اولین تلاش ایران برای پرتاب ماهواره و قرار دادن آن در مدار در آگوست 2008 به شکست انجامید. موشک ایرانی در مرحله دوم از کنترل خارج و در ارتفاع 150 کیلومتری از سطح زمین منفجر شد.

در پاییز 2008 (آبان ماه ۱۳۸۷) «كاوشگر- 2» به منظور تكميل اطلاعات مسير پروازى از سوی ایران به فضا پرتاب شد. محموله این كاوشگر داراى سيستم بازگشت به زمين بود و در حين پرواز و بازگشت به زمين از محيط پروازى تصوير بردارى كرده و تصاوير را به صورت مستقيم به زمين ارسال كرد. گفتنی است که محموله «كاوشگر- 2» توسط سيستم چندگانه چتر نجات به زمين فرود آمد كه خود گام مهمى در ارزيابى محموله هاى فضايى محسوب مى شود.

 

 ایران سرانجام در (فوریه) بهمن 1387 اولین ماهواره خود به نام "امید" را با موفقیت پرتاب کرد. این پرتاب بوسیله ماهواره بر 26 تنی سفير "اميد-2" با 22 متر طول انجام شد. پرتاب ماهواره بر سفیر-2 سومین تلاش از سوی جمهوری اسلامی برای پرتاب و استقرار ماهواره در مدار بود. سفیر-2 موشکی است دو مرحله ای که هر مرحله داراى موتورهاى پيش ران مستقل است و حداکثر ارتفاع پروازی آن 500 کیلومتر است. در مرحله اول موتور مجموع وزن ۶ تنى ماهواره بر را از زمين جدا مى كند و به كار خود تا ارتفاع 70 كيلومتر از سطح زمين ادامه داد و پس از آن سوخت موتور به اتمام رسید. با اتمام كار موتور مرحله اول اين قسمت از ماهواره بر جدا شده و به زمين سقوط کرد و بلافاصله موتور مرحله دوم آغاز به كار کرد. قسمت محموله بر روي مرحله دوم نصب شده که متشكل از ماهواره، آداپتور و فيرينگ مي باشد. فيرينگ پوشش محافظ دو تكه‌اي است كه ماهواره را در بر مي‌گيرد و از آن در برابر شرايط نامساعد محيطي محافظت مي‌كند، اين پوشش به محض خروج از جو باز شده و جدا مي‌گردد. موتور مرحله دوم ماهواره را تا ارتفاع ۲۵۰ كيلومترى از سطح زمين حمل، و در مدار مستقر نمود. ماهواره بومی 27 کیلوگرمی امید به شکل مکعبی و با ابعاد 40 سانتیمتری، مجهز به سامانه تأمین و توزیع انرژی و کامپیوتر مرکزی و دارای 8 آنتن فرستنده-گیرنده برای ارتباط با زمین در دو باند فرکانسی است. ماهواره تحقیقاتی اميد تقریبا هر 94 دقیقه یکبار به دور زمین گردش می کرد و در هر شبانه روز ۱4 بار به دور زمين مى چرخید. ماهواره امید با توجه به محدوديت عمر باتري‌ها نزدیک سه ماه در مدار فعال ماند و پس از این زمان دیگر امکان مبادله سیگنال با ایستگاه های زمینی را نداشت وچند روز پیش با جو زمین برخورد کرد.

 

در حال حاضر نزدیک به 50 کشور ماهواره در اختیار دارند و در این زمینه خودکفا هستند. اما فقط 11 کشور روسیه، ایالات متحده، فرانسه، انگلستان، چین، ژاپن، هند، اوکراین، رژیم اشغالگر قدس به همراه جمهوری اسلامی ایران به تکنولوژی پرتاب ماهواره دست پیدا کرده اند. قابل ذکر است که کشور عراق در سال 1989 ماهواره تحقیقاتی خود را بوسیله موشک "تموز 1" و از پایگاه فضایی الانبار واقع در غرب این کشور به فضا پرتاب کرد، اما با آغاز جنگ خلیج فارس و حمله نیروهای ائتلاف به این کشور تمام زیر ساخت های فضایی و اتمی آن نابود شد. در حال حاضر کشورهای متعددی در زمینه پرتاب ماهواره و توسعه پرتابگرهای خود فعالیت می کنند. ایتالیا، آلمان، اسپانیا، استرالیا، آرژانتین و کانادا از جمله این کشورها هستند که البته تاکنون به چرخه کامل ساخت و پرتاب ماهواره دست نیافته اند.

 

ایران در حال حاضر در ابتدای مسیر فضاست وحتی قدم ایران از قدم اول هند بهتر بوده است بنابر اظهارات مدیر مرکز علوم و فناوری کشورهای جنبش عدم تعهد (NAM) ایران حتی یک‌قدم از هند پیشی گرفت، چون وزن اولین ماهواره‌ای که هند در سال 1974 میلادی به فضا پرتاب کرد نصف وزن ماهواره امید بود. در هر حال هم اکنون ایران از لحاظ تعداد ماهواره جزو 30 کشور نخست جهان محسوب می شود و با برنامه ریزی و تخصیص بودجه 500 میلیون دلاری که صورت گرفته و با توجه به بومی شدن پرتاب ماهواره، پیش بینی می شود تا پایان سال 2010 جزو 20 کشور نخست دنیا در این زمینه قرار گیرد.

صنعت هوا فضا بعنوان فناوری پیشرو در دهه های اخیر محسوب می شود و در حال حاضر 80% تکنولوژی ها تحت پوشش این صنعت پیشرفته می باشند. کشورهای بزرگ صنعتی با سرمایه گذاری عظیمی که در این بخش انجام داده اند و البته با انحصاری کردن این صنعت عملا نوعی استعمارگری نوین را در جهان امروز به راه انداخته اند. با توجه به کاربردهای فراوان ماهواره و عدم اجازه جمهوری اسلامی برای استفاده از خدمات بین المللی در این زمینه، که با فشار قدرت های مغرض صورت می گیرد، لزوم سرمایه گذاری و تکیه بر توان بومی تنها راهکار باقیمانده است. از زاویه دیگر با نگاهی به تهدیدات بین المللی علیه جمهوری اسلامی، بیش از بیش به اهمیت ماهواره و منطقه ممنوعه فضا پی می بریم. در حال حاضر حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشوری همانند ایران که شبانه روز تحت اسکن ماهواره های غربی و اسرائیلی قرار دارد، بدون دستیابی به ماهواره و فناوری فضایی امکان پذیر نمی باشد. ماهواره های نظامی جزو پیشرفته ترین زمینه های تکنولوژی محسوب می شوند که در حال حاضر بعنوان قدرت برتر و اهرم فشار از سوی قدرت های بزرگ بکار گرفته می شوند. در زمانی که سناریوی محدود کردن قدرت فرا منطقه ای جمهوری اسلامی اجرا می شود و ایالات متحده به بهانه کاهش تنش بین جمهوری اسلامی و اسرائیل به تقویت نظامی این رژیم می پردازد، ورود ایران به یکی از ممنوعه ترین عرصه ها یعنی فضا بدترین پیشامد ممکن برای قدرت های معارض جمهوری اسلامی است. از همین رو است که جفری فوردمن از «مؤسسه تکنولوژی ماساچوست» در اظهار نظری تأمل برانگیز اعلام کرد که این پیشرفت ایران "جهشی خطرناک و ترسناک" است. در جمع بندی نگرانی های دولتمردان غربی و اسرائیلی به عقیده نویسنده می بایست به "عنوان مقاله" رجوع کرد و از زیاده گویی پرهیز نمود.